Çoğunuza "çocuksu" geleceğini tahmin ediyorum ama yine de kimi zaman şu soruya cevap ararken kendimi yakaladığımı itiraf etmek istiyorum:
Erken dönemlerinde Mağrip'ten Maşrık'a kadar hızla yayılan İslam dini ne oldu nasıl oldu da, üzerinden asırlar geçtiği hâlde tüm dünyaya hâkim olamadı?
Başka bir ifadeyle, Müslümanlar neden asırlar boyunca neredeyse yerinde saydı?
Hem de ilk dönemlerde iptidai olan iletişim- ulaşım günümüzde nanoteknolojinin imkânlarından istifade edecek kadar ilerlediği hâlde.
Bilinen cevapları az çok ben de biliyorum. Lakin hiçbiri tastamam mutmain olmama yetmedi.
Tam aksine, "Nerede yanlış yaptık, nerede yanlış yapıldı da o yanlışların 'laneti' yakamızı bırakmadı?" misali daha da çocuksu sorulara düçar oldum!

***

Yanlışlar bir değil bin değil, biliyorum. Mesela, iyiliği emredip kötülükten sakındırmayı savsaklamak, inandığı gibi yaşamamak, güzel ahlakla donanmamak elbette büyük yanlışlardandır.
Fakat kastettiğim, "lanetine" maruz kaldığımız yanlış bunlar değil.
"İki günü birbirine eşit olan aldanmıştır. Bugünü dününden kötü olan lanetlenmiştir. Artmayan eksilir. Eksilen için ise ölüm daha hayırlıdır. Cenneti arzulayan hayırlı işlere koşsun..." şeklindeki rivayet edilen hadiste işaret edilen "iki günü birbirine müsavi olmak" yanlışı da değil.
Kuran-ı Kerim'in "Birbirinize düşmeyin, çekişmeyin, sonra zayıflarsınız..." ayetindeki uyarısına muntazaman uymamak günahı diyeceğim ama sanki çok daha derinlerde "ihanet" gibi bir şey var.
Verilen nimetlere nankörlük gibi, Kerbela gibi bir şey!

***

Yazıya başlarken sorduğum "çocuksu" soruya ne zaman cevap arasam aklıma nedense ilkin "Ey iman edenler, iman ediniz" ayeti gelir.
Bana öyle geliyor ki, iman edenlerin (hakkıyla) iman etmesi, iman etmeyenlerin iman etmesinden daha zordur.
Hatta mucize gereklidir.
Fakat ateşin yakmadığı İbrahim, Kızıldeniz'i ikiye yaran Musa, körlerin gözlerini açan İsa gelmeyecek bir daha.
Gelgelelim, "mucizeler mucizesi" bir şey gerçekleşti gözlerimizin önünde.
Bir halk hastaneleri, ambulansları vurulurken, çadırları yakılırken, aç susuz bırakılırken, dünyanın en gelişmiş silahlarıyla bir yılı aşkın süredir çoluk çocuk paramparça edilirken bile Allah'a şükretti.
Müslümanlar sadece bunu anlayabilselerdi yeter de artardı.
Ki, Siyonistlerin katlettiği yavrularının cansız bedenine sarılıp şükreden Gazzeli annelere tanık olan Avrupalı bir genç kız gözyaşları içinde Müslüman olduğunu ilan etmişti. Bir başka misal olarak, Gazzeli direnişçilerin esir takası gereği serbest bıraktığı Turbanov da "Eğer bir gün buraya dönersem ancak sizin saflarınızda bir mücahit olarak dönerim" demişti. Bununla da kalmamış, şöyle devam etmişti: "Dininiz size esirlere karşı böyle mi davranmanızı öğretiyor? Bu ne büyük dindir ki, sizi bu kadar yüce bir mertebeye eriştirdi..."
Yazık ki yazık, Müslümanlar Gazze'den ilham alarak dirileceklerine mezhep ve etnisite gibi asabiyetlerle birbirlerini öldürmeye devam ediyorlar hâlâ.